"Jack Reacher: Jednym strzałem"

Film o Jacku Reacherze swego czasu zagościł na wielu blogach. Kilkanaście różnych recenzji wykreowało ogólny obraz całkiem przyzwoitego filmu akcji. Nie byłbym oczywiście sobą gdybym odpuścił jego obejrzenie. Myślę że nikt nie będzie obrażony, jeśli kilka słów o odczuciach związanych z tym seansem „wyprodukuję” także ja.

Rola główna przypadła hobbitowi, zwanemu też Tomem Cruise’m. Jego występ jest co najmniej śmieszny, jeśli odniesiemy się do prawie dwumetrowego książkowego bohatera i porównamy go ze 170-centymetrowym aktorem. Ok, to jeszcze mógłbym odpuścić – wzrost to przecież nie wszystko. Można być przecież nawet 150-centymetrową maszyną do zabijania, ale wszelkie podejmowane przez niego próby wyglądania na twardziela wydają się straszliwie naciągane. Cały kunszt aktorski Cruise’a opiera się na jednej minie – w dodatku nawet nie tak dobrej jak u innych pionierów kina akcji jak Seagal, czy Stallone. A walki? Cholernie śmieszne. Tom klepie zewnętrzną stroną dłoni w kolano o dwie głowy wyższego oponenta wyłączając go tym samym z akcji? Serio? Z przyjemnością wziąłbym od niego lekcję walki, ale osobiście uważam, że taki styl nie okazałby się zbyt efektywny w prawdziwym starciu.

Rozcięcie na policzku to jedyna rana jaką odnosi bohater. Więcej obrażeń odnoszę przy porannym goleniu...

No dobra, ale przecież to film akcji powiecie. Nie musi być realistycznie, powiecie? To po cholere producentom potrzebne były jakieś chore aspiracje? Teksty o wolności w Ameryce próbowano przeplatać teoretycznie realistycznymi walkami z kilkoma przeciwnikami i scenami snajperskimi, które z realizmem miały bardzo mało wspólnego.Część z tych dziwnych sytuacji mógłbym jeszcze zaakceptować, ale scena w której główny bohater otrzymuje cios kijem bejsbolowym w tył głowy, by po chwili z ochotą kontynuować walkę, kompletnie zniszczyła moje logiczne podejście do tego filmu. Skoro jednak nie silono się na realizm, to dlaczego nie pokuszono się o bardziej dynamiczną i efektywniejszą historię? Cały spisek przeciwko któremu walczył Reacher, składał się może z 7/8 ludzi, z których 5 było postaciami drugoplanowymi. Na dwie godziny filmu to troszkę za mało. 

Słówko o fabule. Zapowiadało się dobrze. Nie przeczę, że powoli wciągałem się w film, by na końcu okazało się, że to kolejny hollywoodzki schemat o ratowaniu biednej, cycatej białogłowy z opresji. Standard kina akcji. Nic nadzwyczajnego.

Związana kobieta, przemoc i broń, czyli idealna randka wg. Charliego Sheena.

I co tu jeszcze dodać? Wydaje się, że cały film zrobiono na siłę. Wygląda na to, że producenci mieli mnóstwo pomysłów, ale niestety żadnego nie trzymali się konsekwentnie. W dodatku do żadnego z nich nie pasowała wybrana obsada. Jeżeli miałbym zdecydować się na kino akcji, które ma w sobie cokolwiek ambitnego, obejrzałbym jeszcze raz „The Warrior”, a jeżeli chciałbym dynamicznej akcji, to już lepiej postawić na sprawdzonego Stallone’a  w „Bullet To The Head”, albo „The Expadnables”. „Jack Reacher” próbował być czymś po środku, ale wyszło  bardzo słabo.

Moja ocena to 4/10